De pen van rabbijn Katz

De trouwdag

Een bezoek aan de Kotel is elke keer weer speciaal. Niet alleen omdat je je één voelt met het gehele het Joodse volk, maar evenzeer omdat het altijd een inhoudsvol moment is. Vaak maak ik na mijn bezoek aan de Kotel iets bijzonders mee; dat was ook afgelopen vrijdagmiddag het geval. Na mincha stapte ik in de bus om terug te gaan naar mijn familie. Ik ging naast een man zitten die, gekleed in pak en met een hoed op, sprak aan de telefoon over het weer in New York. Toen dat gesprek afgelopen was, zei ik hem: “Het is daar beduidend kouder dan hier.” Hij draaide zich naar me toe en toen herkende ik hem: 35 jaar geleden studeerden we aan hetzelfde kolel in Jeroesjalajiem. Het was leuk om deze vriend weer te zien, een man die – toen en nog steeds – veel simche uitstraalt.

Ik zat daar in de bus met mijn Amsterdamse rabbinale branie en vroeg aan mijn oude chaweer wat hij doet voor de kost. Waarop hij vertelde dat hij lesgeeft aan zesjarige jongetjes “en ik vind het geweldig om te doen, het geeft me ontzettend veel voldoening.” Oké, dacht ik. Het gesprek ging verder en ik vertelde hem dat ik in de stad was om mijn ouders te bezoeken en dan ook altijd naar de Kotel ga. Waarop hij zei: “Ik ben vandaag 43 jaar getrouwd en ben naar de Kotel gegaan om G-d te bedanken voor mijn mooie huwelijk.”

Die opmerking gaf mij stof tot denken. Er zijn heel veel mensen die een druk leven hebben en natuurlijk aan hun trouwdag denken. Daar heb ik het niet over. Toch vroeg ik mezelf het volgende af: stel dat ik in Jeroesjalajiem woon en hier een druk leven leid; zou ik dan ook tijd hebben vrijgemaakt om op mijn trouwdag dag naar de Kotel te gaan? Of zou ik hebben gedacht: het is wel goed zo, Hasjem, U neemt toch ook bedankjes aan van verder weg, nog makkelijker is het als ik U een WhatsApp-bericht kan sturen.

Ik heb daar niet zo snel een antwoord op. Wat ik wél heb gezien is het volgende: Als je lesgeeft aan kleine jongetjes, ben je misschien niet bezig met het regelen van ‘the deal of the century’. Dat hoeft ook niet, niemand weet of we die deal over een jaar niet al vergeten zijn. Wat mijn oude chaweer doet, is geweldig. Hij is bezig met iets dat er écht toe doet, kijkt elke dag wat die kleine mannetjes nodig hebben, om het ze vervolgens te geven. Als je dagelijks met zulke wezenlijke dingen bezig bent, dan sta je waarschijnlijk ook beter stil bij je trouwdag.

Gisteravond ben ik weer in Nederland geland, mét deze les uit Jeroesjalajiem, opgeslagen op mijn harde schijf.

Rabbijn Schmuel Katz